ညီလာခံပထမကာလ
(နအဖ) ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတရပ္ ေရးဆြဲဖို႔ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသား ညီလာခံတရပ္ကို
(၁၉၉၃) ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ စတင္ခဲ့တယ္။ NLD ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ (၅) ဦးနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ခံရတဲ့ NLD က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၈၆) ဦးတုိ႔ တက္ေရာက္ ခဲ့ၾကတယ္။ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလထဲမွာ NLD က (နအဖ) ကို ေတာင္းဆိုမႈတခု တင္ျပခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာင္းဆိုမႈဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ လက္ရွိက်င္းပေနတဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံက ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ျပႆနာ အရပ္ရပ္ကို ေျဖရွင္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီေတာ့ NLD အေနနဲ႔ (နအဖ) ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီးမွသာ NLD က အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ဆက္ၿပီး တက္မွာျဖစ္တယ္။ မေတြ႔ဆံုႏိုင္ေသးသ၍ NLD အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို တက္ေရာက္ေနျခင္းကေနၿပီး ရပ္ဆိုင္းထားမယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။
(နအဖ) ဟာ NLD နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအတြက္ NLD က အမ်ိဳးသားညီလာခံကို တက္ေရာက္ေန ခဲ့ၾကတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ အားလံုးဟာလည္း ညီလာခံကို ဆက္မတက္ၾကေတာ့ဘူး။ NLD က မတက္ေရာက္ေတာ့တာနဲ႔ ေနာက္တေန႔မွာ (နအဖ) ရဲ႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံဟာလည္း ရပ္ဆိုင္း ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါက (၁၉၉၆) ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာျဖစ္တယ္။ (၁၉၉၃) ခုႏွစ္ကေနၿပီး (၁၉၉၆) ခုႏွစ္အထိကုိ (နအဖ) ရဲ႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ပထမပိုင္းလို႔ ေျပာရင္ရမယ္။
အဲဒီမွာ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း (၇၀၂) ဦးရွိတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္က (၉၉) ဦး။ NLD အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔မ်ားက ကိုယ္စားလွယ္က (၃၈) ဦး။ ေပါင္းရင္ (၁၃၇) ဦးဟာ လူထုရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့ (၅၆၅) ေယာက္က စစ္တပ္က စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးထားတဲ့သူေတြ၊ ဒီေတာ့ အဲဒီညီလာခံမွာ လူထုကိုယ္စားျပဳတာဟာ (၁၈) ရာခိုင္ ႏႈန္းပဲရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညီလာခံ က်င္းပေရးေကာ္မရွင္။ ညီလာခံက်င္းပေရး အလုပ္ေကာ္မတီ
စတဲ့ အဖြဲ႔ေတြအဆင့္ဆင့္မွာ စစ္တပ္က ပုဂိၢဳလ္ေတြႀကီးပဲ။ သူတို႔ကညီလာခံကို တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ လြတ္လပ္စြာေဆြးေႏြး တင္ျပခြင့္မရဘူး။
ဦးတည္္ခ်က္ (၆) ရပ္
အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပတဲ့အခါမွာ ဒီဦးတည္ခ်က္ (၆) ရပ္နဲ႔အညီ က်င္းပရမယ္လို႔ (နအဖ) က ခ်ေပးထားခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ …
(က) ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကဲြေရး
(ခ) တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီၫႊတ္မႈ မၿပဳိကဲြေရး
(ဂ) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရး
(ဃ) စစ္မွန္တဲ့ပါတီစုံဒီမိုကေရစီစနစ္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေရး
(င) ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈ စတဲ့ ေလာကပါလတရားမ်ား ထြန္းကားလာေစေရး
(စ) အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑မွ
ပါ၀င္ေရးတို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ အဓိကအက်ဆံုးအခ်က္က အမွတ္စဥ္ (စ) ျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္က အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံေရးမွာ ဦးေဆာင္ၿပီး အၿမဲပါမယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီဦးတည္ခ်က္နဲ႔ပဲ အေျခခံမူေတြကို ခ်ေတာ့တာပဲ။
ညီလာခံဒုတိယကာလ
(၂၀၀၃) ခုႏွစ္မွာ (နအဖ) က လမ္းျပေျမပံုဆိုၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္ (၇) ဆင့္ပါတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေျမပံုရဲ႕ အဆင့္ (၁) က အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ျပန္စဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္ထဲက ရပ္ထားခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို (၂၀၀၄) ခုႏွစ္မွာ ျပန္စခဲ့တယ္။ NLD က ျပန္မတက္ဘူး။ ဒါကလဲ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ NLD က တင္ျပခဲ့တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး အဆုိျပဳခ်က္ကို နအဖဘက္က ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီး NLD ကို အမ်ဳိးသားညီလာခံကေန တဘက္သတ္ ထုတ္ပယ္ခဲ့လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ NLD နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မပါတဲ့ ညီလာခံဟာ လူထုကိုယ္စားျပဳမႈမပါ သေလာက္ပဲလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ နအဖဟာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားတာေရာ ဘာေရာ အားလံုးကို သူ႔ရဲ႕အမ်ဳိးသားညီလာခံကို တက္ၾကဖုိ႔ အတင္းအဓမၼေရာ၊ အက်ဳိးစီးပြားေပးၿပီး ေတာ့ေရာ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု ကိုယ္စားလွယ္ေတြဆိုၿပီး ဆိုင္း ဘုတ္ကပ္လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံကို ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာ ျပန္စေတာ့တာပါပဲ။ ခုထိေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံကေနၿပီး ေရးဆြဲခ်မွတ္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့ အေျခခံမူေပါင္းဟာ (၁၀၄) ခ်က္
ရွိတယ္။ အဲဒါေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကိုတင္ျပပါမယ္။
ဥပေဒျပဳေေရး
အျမင့္ဆံုး ဥပေဒျပဳေရးကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္တို႔ ပါ၀င္တယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ကိုယ္စားလွယ္ (၄၄၀) နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတယ္။ (၃၃၀) ဦးကို လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရမယ္။ က်န္တဲ့ (၁၁၀) က စစ္တပ္နဲ႔ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္ေပးခန္႔အပ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြျဖစ္တယ္။
လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ကိုေတာ့ (၂၂၄) ဦးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းတယ္။ (၁၆၈) ဦးကို လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္
ေျမႇာက္ရၿပီး က်န္တဲ့ (၅၆) ေယာက္ကေတာ့ စစ္တပ္က လႊတ္မယ့္ စစ္ဗိုလ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အျမင့္ဆံုး ဥပေဒျပဳေရးမွာ စစ္တပ္က ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ေလးပံု တပံုျဖစ္ေနတယ္။ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းေပါ့။ အဲဒီအတိုင္းပဲ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ေတြမွာလဲ စစ္တပ္ရဲ႕ပါ၀င္မႈဟာ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းပဲျဖစ္တယ္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕အျမင့္ဆံုးအာဏာပိုင္က သမၼတျဖစ္တယ္။ သမၼတရဲ႕အေရးႀကီးဆံုး အရည္ အခ်င္းက စစ္ေရးအျမင္ ရွိရမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ သမၼတဟာ စစ္တပ္က လက္ရွိစစ္ဗိုလ္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ျဖစ္ရမယ္္ဆိုတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေရြးခ်ယ္ပံုကလည္း လူထုက တိုက္႐ိုက္မေရြးခ်ယ္ရဘူး။ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖဲြ႔က ေရြးရမယ္။ သမၼတေရြးခ်ယ္ ေရးအဖဲြ႔ကို ဘယ္လိုဖဲြ႔သလဲဆိုေတာ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူထုက ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ (၇၅) ရာခိုင္ႏႈန္းထဲကေနၿပီး ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးအုပ္စုက တစု၊ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ (၇၅) ရာခိုင္ ႏႈန္းထဲကေနၿပီး ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရး အုပ္စုက တစု၊ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ စလံုးမွာပါ၀င္တဲ့ စစ္တပ္က လူေတြထဲက သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရးအုပ္စုက တစု၊ အဲဒီ (၃) စုနဲ႔
သမၼတ ေရြးခ်ယ္ေရးအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ၿပီး အဲဒီအဖဲြ႔က ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္တယ္။
ဘယ္လိုေရြးခ်ယ္ရမလဲဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအုပ္စုတခုစီကေနၿပီး သမၼတေလာင္း တေယာက္စီကို အမည္တင္သြင္းၾကရမယ္။ အဲဒီ သမၼတေလာင္း (၃) ေယာက္ထဲကမွ သမၼတကို သမၼတေရြး ခ်ယ္ေရးအဖဲြ႔က ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္တယ္။ အေရြးခ်ယ္မခံရတဲ့ သမၼတႏွစ္ေယာက္က ဒုသမၼတ အျဖစ္ရွိမယ္။ အဲဒီေတာ့ စစ္တပ္က စစ္ဗိုလ္တေယာက္ဟာ သမၼတႀကီးျဖစ္ရင္ျဖစ္။ မျဖစ္ရင္
ေတာ့ ဒု-သမၼတကေတာ့ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ဒါက ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲဆိုတဲ့ အျမင့္ဆံုး အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေနရာထဲမွာ စစ္တပ္က ပါ၀င္ေနတာျဖစ္တယ္။
သမၼတရဲ႕အာဏာ
သမၼတဟာ အျမင့္ဆံုးအာဏာပိုင္ပဲ။ ျပည္ေထာင္စု ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔အေရအတြက္ကို သမၼတက သတ္မွတ္ေပးရမယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သမၼတက အမည္စာရင္းတင္ ခန္႔အပ္ေပးရမယ္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပ အတည္ျပဳခ်က္ယူရမယ္လို႔ ဆိုထားေပမယ့္ သမၼတခန္႔
ခ်င္တဲ့ လူကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္က ျငင္းပယ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာ မရွိသေလာက္
ပါပဲ။
၀န္ႀကီးအဖဲြ႔ထဲက ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ နယ္စပ္ေဒသေရးရာ၀န္ႀကီး (၃) ေယာက္ကိုေတာ့ စစ္တပ္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္းေပးတဲ့ စစ္ဗိုလ္ကို
သမၼတက ခန္႔ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္၊ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္တို႔ကိုလည္း ျပည္ေထာင္စု
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အတိုင္းပဲ သမၼတကပဲ ခန္႔အပ္ႏိုင္တယ္။ ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီးအဆင့္
၀န္ႀကီးအဖဲြ႔နဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကိုလည္း သမၼတကပဲ ခန္႔အပ္ႏိုင္တယ္။
ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္ကိုလည္း ျပည္ေထာင္စု အထူးေဒသလို႔ေခၚတယ္။ အဲဒီ ျပည္ေထာင္စုအထူးေဒသရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာင္စီ၀င္ေတြနဲ႔ ေကာင္စီဥကၠ႒ကိုလည္း
သမၼတကပဲ ခန္႔အပ္ႏိုင္တယ္။ ေကာင္စီ၀င္ေတြထဲမွာ လံုၿခံဳေရးအတြက္ဆိုၿပီး စစ္တပ္က စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ေကာင္စီ၀င္အျဖစ္ ပါ၀င္ၾကရမယ္။
ျပည္ေထာင္စုဖဲြ႔စည္းမႈ
ျပည္ေထာင္စုလို႔ ေခၚဆုိေပမယ့္ ဖဲြ႔စည္းပံုကေတာ့ တိုင္းေဒသႀကီး (၇) ခု။ ျပည္နယ္ (၇) ခုနဲ႔ပဲ ဖဲြ႔စည္းထားတာ ျဖစ္တယ္။ အားလံုးက အဆင့္အတန္းတူေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ လူမ်ဳိးစု တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ တန္းတူေရးဆုိတာ ဘယ္မွာလဲ။ မရိွဘူး။ ဗမာလူမ်ဳိးက တုိင္း၊ ေဒသႀကီး
(၇) အေနနဲ႔ရွိၿပီး က်န္တုိင္းရင္းသား ကရင္၊ ကယား၊ ရွမ္း၊ မြန္၊ ရခိုင္စတာေတြက ျပည္နယ္ တခုစီသာျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဗမာနဲ႔ က်န္တုိင္းရင္းသားေတြဟာ (၇း၁) ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
စစ္တပ္ အခန္းက႑
စစ္တပ္က အနည္းဆံုး ဒုသမၼတ တဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ေနမယ္။ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ပါ၀င္မႈ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္။ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာနႀကီး (၃) ခုျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ နယ္စပ္ေဒသေရးရာ စတဲ့ေနရာ (၃) ခုမွာ စစ္တပ္ကပဲ ယူထားတယ္။ ျပည္နယ္၊ တိုင္းေဒသနဲ႔၊ ျပည္ေထာင္စု အထူးေဒသလို႔ ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီေတြမွာလည္း ျပည္ထဲေရး၊ လံုၿခံဳေေရးေနရာေတြမွာ စစ္တပ္ကပဲ ေနရာယူထားတယ္။ တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ သီးသန္႔ေတာင္းဆိုထားျပန္တယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ စစ္တပ္ဟာ စစ္ေရးဆိုင္ရာကိစၥ အားလံုးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီမံေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခဳံံေရးနဲ႔ ကာကြယ္ေရးကိစၥေတြမွာ စစ္တပ္ဟာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကို စိတ္ႀကိဳက္ စီမံႏိုင္ခြင့္ရွိရမယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။
ျပည္သူ႔အာဏာာနဲ႔ အဆံုးအျဖတ္
သြားေလသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫႊန္႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္နဲ႔ နအဖအတြင္း ရွိေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းက စစ္အုပ္စုအတြက္ လမ္းျပေျမပံုဆုိၿပီး အဆင့္ (၇) ဆင့္ပါတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ကို ထုတ္ျပန္
ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ၊ ၾသဂုတ္လ (၃၀) ရက္ေန႔ကပါ။ စစ္အုပ္အတြက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္
အိပ္မက္လို႔ေျပာရမယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေျမပံုၫႊန္းအရ (၈) ႏွစ္ေက်ာ္ ရပ္နားထားခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာ ဒုတိယအေက်ာ့ ျပန္စတာျဖစ္တယ္။
ဒါက ေျမပံုၫႊန္းရဲ႕ ပထမအဆင့္၊ ၿပီးရင္ ေညာင္ႏွစ္ပင္အေျခခံမူေတြကို ဖြဲ႔စည္းပံုအျဖစ္
ေရးဆြဲမယ္။ အဆင့္ (၂) နဲ႔ (၃) ေပါ့၊ ဘယ္လုိဆြဲမယ္၊ ဘယ္သူေတြက ေရးဆြဲမယ္ဆုိတာ
ထက္ တင္ျပခဲ့တဲ့ အႏွစ္သာရေတြအတုိင္းပဲ ျဖစ္လာမွာျဖစ္တယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ႔ေရးဆြဲၿပီးတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ကို လူထုဆႏၵ ခံယူမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဘယ္လိုဆႏၵခံယူမလဲ။ “ေဘာလံုးကြင္း” ဆႏၵခံယူပြဲ ပံုမ်ဳိးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴ၊ အမဲ မဲပံုးေထာင္တဲ့ပံုစံလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူထုက အဆံုးအျဖတ္ေတာ့ ေပးရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း ျမန္မာ ႏုိ္င္ငံမွာရွိတဲ့ မဲေပးႏုိ္င္သူ ၅၀% က ေထာက္ခံရင္ အတည္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိျပန္တယ္။
ထားေတာ့၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးၾကရေတာ့မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ မေ၀းေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ၾကမၼာ၊ ကိုယ့္ အနာဂတ္အတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးရေတာ့မယ္။ ကိုင္း… ေထာက္ခံမလား၊ ကန္႔ကြက္
မလား။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ သတင္းဂ်ာနယ္မွ ဆရာမင္းဟန္၏ ေဆာင္းပါးကုိကူးယူတင္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment