ရင္ဘတ္ေပၚမွာ...
ပခုံးထက္မွာ..
ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေရႊတံဆိပ္ေတြ...
တဖိတ္ဖိတ္၊ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေတာက္ပ
တုိင္းျပည္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးမွိန္။
ရဟန္းရွင္ျပည္သူေတြက
အမွန္တရားခ်စ္ၾက
ဒင္းတုိ႔က
မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းတီး
ရဟန္းရွင္ ျပည္သူေတြက
အမွန္တရားအတြက္ လြတ္လပ္မႈေတာင္းဆုိ
ဒင္းတုိ႔က
က်ည္ဖူး၊ မ်က္ရည္ယုိဗုံး၊ ၀ါးစိမ္းတုတ္ေတြနဲ႔
မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ပစ္ခတ္ရုိက္ႏွက္။
စက္တင္ဘာရဲ့ လျပည့္ေန႔မွာ
အစတုံး ပစ္ခံခဲ့ရ။
လူမဆန္ဆုံး
အရက္စက္ဆုံး ဗုိလ္ဘြဲ႔
ဆုတံဆိပ္ေတြ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾက။
ေတာက္ပေနတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြရဲ့ အထက္ဆီက
ငုိရႈိက္သံေတြ၊
တက္ေခါက္ ဟစ္ေၾကြးသံေတြ
ယေန႔အထိ ...
သင္လည္းၾကားေနရမွာပါ။
1 comment:
ကိုျပည့္စံုေရ ကဗ်ာေလးက တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ စက္တာဘာ အေႀကာင္းမ်ား ျပန္ေတြးမိရင္ေလ ရင္နာလုိ႔ မဆံုးဘူး။ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ေလးက ေကာင္းတယ္သိလား။ အဆင္ေျပပါေစေနာ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ
Post a Comment