စစ္အာဏာရွင္ႏွင့္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္

ဇူလုိင္ (၈)ရက္နံနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္က ဒုိင္းနမိုက္ျဖင့္ ေဖာက္ခဲြဖ်က္ဆီးခဲ့သည္ သမဂၢအေဆာက္အဦး

ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြရဲ႕ တုိက္ပြဲေတြဟာ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္၊ မ်ဳိးသားေရးလြတ္ေျမာက္ေရး ဒီမုိကေရစီရည္မွန္းခ်က္ စျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိခဲ့ပါသည္။ ၁၉၂၀ သပိတ္၊ ၁၉၃၅-၃၆ သပိတ္၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးကုိေတာင္းဆုိတဲ့ ျပည္လုံးကၽြတ္ အေထြေထြသပိတ္ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းျဖစ္သည္။

၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပုိင္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ေမလ (၉) ရက္ေန႔မွာ တကၠသုိလ္ အက္ဥပေဒကုိ ရုပ္သိမ္းတဲ့အမိန္႔ကုိ ထုတ္ျပန္လုိက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက တကၠသုိလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္အားလုံးကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္လုိက္ပါတယ္။ ေမလ (၁၀)ရက္ေန႔မွာ ဦးေန၀င္းက တကၠသုိလ္ေကာင္စီ၀င္ေတြကုိ ေခၚယူေတြ႔ဆုံၿပီး တကၠသုိလ္ေကာင္စီကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၿပီလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ တကၠသုိလ္အက္ဥပေဒအရ မဲေပးျခင္းစနစ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၿပီလုိ႔နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခန္ထားတဲ့ ပါေမာကၡဦးကာကုိ ေပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ ခန္႔လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ ဆရာေတြကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒစည္းမ်ဥ္းသစ္ဆုိတာေတြကုိ တခုၿပီး တခုထုတ္ျပန္လာတယ္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကုိည(၈)နာရီမွာ ေသာ့ခတ္ပိတ္မည္ဆုိသည့္အမိန္႔ ထြက္လာသည့္အခါ ေက်ာင္းသားေတြေနနဲ႔ ကန္႔ကြက္ဆန္႔က်င္မႈေတြကုိ စရေတာ့သည္။
ဂ်ဴလုိင္လ (၇)ရက္ေန႔ (၁)နာရီခ်ိန္မွာ တကသ ဥကၠဌကုိဗေဆြေလး လက္မွတ္နဲ႔ ေက်ျငာဖိတ္ေခၚထားတဲ့ ေက်ာင္းသားထု အစည္းေ၀းစတယ္။ ပညာေရးေတာင္းဆုိခ်က္၊ ဒီမုိကေရစီေရးေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ဆုံးျဖတ္ၿပီး တကၠသုိလ္၀န္းထဲမွာ လွည့္လည္ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ မြန္းလြဲသုံးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဆႏၵျပပြဲၿပီးလုိ႔ လူစုခြဲကာေအးေအးေဆးေဆးရွိေနၿပီးမွ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေတြက ရဲတပ္ဖြဲ၀င္ေတြကုိ ေစလႊတ္ၿပီးေက်ာင္းသားေတြကုိဖမ္းရာမွစၿပီး တဖက္နဲ႔ တဖက္ရင္ဆုိင္တုိက္ခုိက္မႈေတြစတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက အနာခံၿပီး သတၱိရွိရွိ ရင္ဆုိင္တုိက္ၾကလုိ႔ ရဲေတြေနာက္ဆုတ္ၾကရတယ္။ ရဲေတြေနရာမွာ စစ္သားေတြေရာက္လာတယ္။ ဒုတိယဗုိလ္မႈးၾကီး စိန္လြင္က ဦးေဆာင္တယ္။ ၅ နာရီခြဲေလာက္မွာ အထက္အမိန္ကုိရရွိတဲ့ စိန္လြင္က ပစ္မိန္႔ေပးလုိ႔ စစ္သားေတြနဲ႔ လက္တကမ္းေလာက္အကြာမွာ ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ G 3 ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္ၾကလုိ႔ ၁၅၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်ဆုံးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ၅နာရီခြဲေလာက္မွာ တကသ အေဆာက္အအုံကုိ မုိင္းခြဲဖ်က္စီးပစ္ၾကတယ္။
ဦးေန၀င္းကေတာ့ ဇူလုိင္(၇)ရက္အေရးအခင္းကုိ ေျဖရွင္းခဲ့တာဟာ က်ဳပ္အမွားမဟုတ္ဘူး၊ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕အမွားသာျဖစ္တယ္လုိ႔ (၁၉၈၈)ခုႏွစ္ ဇူလုိင္(၂၃)ရက္ေန႔ က်ဳိကၠဆံညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွာေရွာင္ထြက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးေအာင္ႀကီးကလည္း သူ႔တာ၀န္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ျငင္းဆုိခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္စစ္အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ အျဖစ္မွန္ကုိ ဖုံးဖိထားၿပီး အမွားေတြ က်ဴးလြန္ၾကတာ ဒီေန႔အထိ အေတာမသတ္ၾကေသးပါဘူး။
ဒီႏွစ္မွာဆုိရင္ ဇူလုိင္လ(၇)ရက္ျဖစ္ပြားခဲ့တာ (၄၇)ႏွစ္ရွိသြားပါၿပီ အဲဒီအေရးအခင္းတုန္းက တကၠသုိလ္မွာအငယ္ဆုံးေက်ာင္းသားေတြဟာ အသက္(၁၆)ႏွစ္ရွိခဲ့တာမုိ႔ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္(၆၃)ႏွစ္ရွိေနၾကပါၿပီ။ ခုထိဘာေတြမွားခဲ့သလဲ ဘာလုပ္ရပ္ေတြဟာ အလြန္အကၽြံလဲ၊ ေသဆုံးသူအေရအတြက္ေတြက အမွန္တကယ္ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့သလဲ၊ ေသဆုံးသူစာရင္းထဲမွာမထည့္သြင္း မေၾကညာဘဲထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မိဘေဆြမ်ဳိး ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ တူ၊တူမေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားသမီး အကုိ၊အမေတြ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၀န္းထဲကေန ဘယ္ကုိေရာက္သြားသလဲ ဘယ္နည္းနဲ႔ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလဲ ခုထိမသိၾကေသးပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ သခၤန္းစာယူၿပီး ေနာက္ေနာင္ ဒါမ်ဳိးမျဖစ္ပြားေအာင္ ဘယ္လုိထိန္းသိမ္းၾကမလည္းဆုိသည့္ ေကာက္ခ်က္မ်ဳိး မရွိေသးပါဘူးး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕သမုိင္းေတြအျဖစ္မွန္ေတြကုိမေမ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ အမွန္တရားေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ရာ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကေသာ၊ ေပးဆပ္ေနဆဲျဖစ္ၾကေသာသူေတြအတြက္ သမုိင္းတာ၀န္ေက်ျပြန္ေစဖုိ႔ရာ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားရဲ႕တာ၀န္ျဖစ္သာျဖစ္တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ယခင္ေရးသားခဲ့ေသာပုိ႔စ္အား ျပန္လည္ျဖည့္စြက္တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။


အေသးစိတ္အခ်က္လက္မ်ားႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ပုံမ်ားၾကည့္ရႈရန္ ဒီမွာႏွိပ္ပါ

ျပည့္စုံ