December 27, 2010

ကဗ်ာဆရာ


အ၀ိဇၹာေအာက္
အၿမိဳက္ေရၾကည္တစ္ေပါက္နဲ႔ ခရီးဆက္
ေခတ္နဲ႔ ေလာကဓံရဲ႕ ရုိက္ပုတ္မႈေၾကာင့္
ျမဳတ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ဘ၀အလြမ္းအေမာေတြ
ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ သယ္ေဆာင္
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ ခြန္အားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
ျပန္မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ ကုန္ခမ္းခဲ့ရ…။

တခါတရံ ဘ၀ကုိၿငီးေငြ႔မိတဲ့ထိ
နိဌာရုံေတြ နီးနီးကပ္ကပ္ ေအာ္ဟစ္ေနေလရဲ႕
ႏုိင္ငံေရး၊ အခ်စ္၊ ဘ၀ကုိခ်စ္တတ္လုိ႔သာ
ေျပာျပခ်င္ခဲ့…..
“ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႔တာေလာက္ လူမဆန္တာမရွိဘူး…” လုိ႔… ။

လူသားဟာ ဒုကၡ ဗ်ာပါဒေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ
ဆြ႔ံအေနေပမယ့္ ငါ့မွာေတာ့
ခံစားရတာေတြ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ဘုရားေပးပါရမီရွိတယ္…။

6 comments:

  1. ဘုရားေပးတဲ႔ အဲဒီထူးၿခားတဲ႔ပါရမီ နဲ႔ ကဗ်ာဆရာ အသက္ဆက္ေနေလရဲ႕....

    ReplyDelete
  2. ကိုျပည္႔စံု. ဘုရားေပးတဲ႔ ပါရမီနဲ႔ ကဗ်ာဆရာအသက္ဆက္ေနေလရဲ႕ ဆိုပါလား.
    တခါတရံ လူ႔ေလာကကို ၿငီးေငြ႕တာ လူမဆန္ဘူးဆိုတာေတာ့ မၾကမ္းတမ္းလြန္းဘူးလား။

    မငံု

    ReplyDelete
  3. ဟုတ္တယ္ .. ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႔တာေလာက္ လူမဆန္တာမရွိဘူး ..

    ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။

    jr

    ReplyDelete

မိတ္ေဆြရဲ့ အမွတ္တရ မွတ္ခ်က္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္.. :)